Bente Schreurs (29) haalde in 2017 haar diploma Journalistiek en Nieuwe Media aan de Universiteit Leiden. Vanaf jongs af aan weet ze dat ze journalist wil worden. Met inmiddels een bak ervaring bij een contentbureau en de Volkskrant twijfelt ze weleens of ze zichzelf nou echt journalist kan noemen. 

We spreken af bij haar huis in hartje Amsterdam. Schreurs groeide op in Den Bosch en verhuisde voor haar bachelor Neerlandistiek aan de UvA naar Amsterdam. Toen ze aan deze studie begon wist ze al dat ze journalist wilde worden. Als jong meisje las ze veel, haar vader was journalist en ze droomde van een baan bij een tijdschrift: “Ik zag mezelf wel als hoofdredacteur van een modeblad.” 

Journalistiek en Nieuwe Media
De ambitie om hoofdredacteur van de ELLE, Glamour of Vogue te worden vervaagde al snel. Na haar studie Neerlandistiek volgde ze de master Journalistiek en Nieuwe Media aan de Universiteit Leiden. Ook al kan je met een studie Economie of Geschiedenis ook journalist worden, denkt ze, was “de opleiding een goede bijkomstigheid”. Op de universiteit, “en al helemaal met journalistiek”, leer je een kritische houding aan te nemen. Je leert de juiste vragen te stellen en je weet hoe je ergens doorheen moet prikken. 

Tijdens de opleiding liep Schreurs stage bij de Volkskrant: “Ik wist eigenlijk wel zeker dat ik bij een grotere naam stage wilde lopen”. Vanuit een interesse in muziek, film en cultuur kwam ze bij V, het culturele katern van de Volkskrant terecht. “Je werd echt in het diepe gegooid”, je pitcht onderwerpen en krijgt vaak een nee. Dit heeft haar voorbereid op de periode na haar studie als freelancer. “De kans bestaat dat je uren stopt in het voorbereiden van een pitch, zonder succes”. Inmiddels werkt ze twee dagen per week als eindredacteur bij Volkskrant Magazine, de plek waar ze als jonkie begon met een stage. De rest van de week werkt ze als freelancer voor verschillende media en (commerciële) organisaties, zoals Trees for All, Stimuleringsfonds voor de Journalistiek en Nationale-Nederlanden.

Freelancen
Schreurs heeft voor een deel de voetstappen van haar vader gevolgd. Hij is naast historicus ook een freelancebedrijfsjournalist en adviseerde haar meerdere bureaus te benaderen om ergens aan de slag te kunnen. Ze kwam al snel bij een contentbureau terecht waar ze een vaste aanstelling kreeg. De focus op maatschappelijke content en de verscheidenheid aan opdrachten vielen in de smaak: “Dus toen de eigenaar een contract aan bood was dat toch fijn.” Bij commerciële organisaties krijg je meer betaald en bij de Volkskrant ontvangt ze een dagtarief. Daardoor heeft ze nooit het gevoel gehad dat het moeilijk was om als freelancer rond te komen. Wel geeft ze toe dat ze het echte freelance leven toentertijd nooit echt een kans heeft gegeven: “Omdat ik dus vrij snel een contract kreeg.”

Toch begon het freelancen al snel weer te kriebelen. Schreurs heeft toen haar vaste contract opgezegd en is voor zichzelf begonnen. Nu werkt ze nog steeds voor een aantal opdrachtgever als freelancer: “Ik wilde mijn horizon verbreden, meer vrijheid en autonomie.” Op die manier kan je meer je eigen pad volgen, je eigen ideeën pitchen en heb je meer invloed op waar je over schrijft.  

In dezelfde periode ging ze als freelance eindredacteur aan de slag bij de Volkskrant. Vergeleken met het contentbureau heeft de Volkskrant harde deadlines: “Om kwart voor 10 gaat de krant naar de drukker, dan moet het af zijn.” Wanneer ik Schreurs vraag of ze dat stressvol vindt geeft ze aan dat het “leuke” stress is. Daarnaast is ze in vergelijking met het werk als freelancer minder op haarzelf aangewezen bij de Volkskrant: “Je doet het samen met collega’s.” Wat Schreurs betreft mogen kranten hun freelancers echt wel wat meer betalen: “Zo is er de afgelopen jaren amper een inflatiecorrectie geweest.”

Bente Schreurs aan de keukentafel met de Volkskrant Magazine (Foto: Annika Liefrink)

Is een bedrijfsjournalist een journalist?
Wanneer er op een borrel aan Schreurs wordt gevraagd wat ze precies voor werk doet heeft ze vaak moeite met een antwoord: “Ik merk dat het heel makkelijk is om te zeggen dat ik bij de Volkskrant werk.” Het is een bekende naam en mensen hebben er gelijk een beeld bij. Maar als freelancer heeft ze veel verschillende klanten en opdrachtgevers en dus ook verschillende rollen. “Ik vind het in ieder geval lastig om echt te zeggen dat ik een journalist ben.” Schreurs schrijft onder andere artikelen voor Nationale-Nederlanden of Stichting IZZ. Wanneer ik haar vraag of dat dan geen journalistiek werk is, zegt ze het volgende: “Als journalist ben je bij voorkeur neutraal en objectief. Als bedrijfsjournalist moet ik rekening houden met commerciële belangen, dus dan ben ik dat minder.”

Ze haalt veel voldoening uit het schrijven van verhalen voor maatschappelijke organisaties. Het zijn vaak interviews, met een duidelijk ‘human interest’-haakje: “bijvoorbeeld duurzaamheid, dat vind ik zelf ook erg belangrijk.” Haar journalistieke waarden komen naar boven wanneer ik haar vraag of ze de vrijheid heeft te schrijven wat ze wil. Ondanks dat Schreurs vaak in opdracht voor organisaties werkt, stelt ze kritische vragen: “Ik vind het belangrijk dat ik geen bijdrage lever aan greenwashing.”

Haar grootste ambitie is het schrijven van een boek. Het onderwerp is nog niet helder: “er is namelijk al zoveel.”, lacht ze. Zelf leest Schreurs vooral fictie. Toch denkt ze eerder een non-fictie boek te schrijven: “Omdat dat dichter bij de journalistiek ligt.” Misschien dat ze na het schrijven van een non-fictie boek dus wel met volle overtuiging kan zeggen: “Ik ben journalist.”