Corine Koole in haar woonkamer Foto: Anke Verbeek
Trouw, verlangen, jaloezie, lust en gemis: het zijn de meest intieme onderwerpen en gevoelens waar journalist Corine Koole (64) haar kandidaten over interviewt. In Volkskrant Magazine, De Morgen, LINDA. en de podcasts De Liefde van Nu en Schaduwliefde bevraagt ze hun liefdesleven tot in de kleinste details. Deze keer zijn de rollen omgedraaid en ontmoet ik Koole in haar Amsterdamse gezinswoning. Of ze zelf over haar huwelijk geïnterviewd zou willen worden? “Nee, zou ik niet snel doen; ik begrijp sowieso niet waarom al die mensen zich aanmelden voor mijn interviews.”
Jammer, ik was net van plan te vragen: als jíj geïnterviewd zou worden over de liefde, waar zou het dan over gaan?
“Dan toch over hoe het is om veertig jaar met iemand samen te leven. Je bent immers iedere vierentwintig uur weer een beetje een ander mens. Hoe groei je met elkaar mee? En hoe raak je elkaar af en toe kwijt? Toen ik hem leerde kennen, was mijn man een hoge pief bij de VPRO. Nu is hij met pensioen en ben ik degene die het geld verdient. Bovendien kan het krijgen van kinderen ook een enorme aardverschuiving met zich meebrengen.”
En zijn jullie elkaar weleens kwijtgeraakt?
“Ja, natuurlijk. En nog steeds gebeurt dat. Dan denk je shit, we gaan nu echt een ander huis voor de ander zoeken. Maar zo ver is het nooit gekomen en wij hebben ook een plekje in Parijs en dat heeft mijn huwelijk gered. Het is gewoon heerlijk om af en toe jezelf terug te kunnen trekken. Een huwelijk is niet vanzelfsprekend voor eeuwig, wij kiezen elke dag opnieuw voor elkaar.”
Volkskrant illustraties die Kooles teksten begeleiden, door Max Kisman Foto: Anke Verbeek
Filmische interviews
De Volkskrantjournalist ontmoette haar partner aan het begin van haar carrière, toen ze beiden werkten voor het filmblad Skoop. Hoewel Koole haar carrière nu wijdt aan het vertellen van liefdesverhalen, hebben film en kunst haar nooit helemaal losgelaten. Het huis van Koole ademt kunst, met in alle hoeken gevulde lijsten, losse tekeningen en gestapelde catalogi.
Ze denkt in beelden, en dat komt overduidelijk terug in haar interviewstijl. “Ik ontdekte op een gegeven moment hoe krachtig anekdotes zijn. Het zijn allemaal kleine verhaaltjes, kleine filmpjes”. De liefde is universeel, vol clichés, maar juist de details maken ieder verhaal uniek, volgens Koole. “Die details vormen het kraakbeen van een liefdesverhaal.”
“Als journalist kan je je een vooringenomen houding niet permitteren, dan sta je al 1-0 achter”
Koole hoort dagelijks zinnen als: “ik ben zo verliefd en we hebben gezoend.’’ Ze wil weten wat hierachter schuilt. “Ik ben benieuwd: hoe keek hij dan vlak voordat jullie zoenden; wie nam het initiatief? Hoe voelde die zoen? Wat maakte die zoen zo lekker? Ik probeer mensen te laten beschrijven waar ze normaal gesproken overheen zouden praten.”
Diezelfde betrokkenheid en nieuwsgierigheid vormen de rode draad in haar journalistieke stijl. Met haar authentieke, empathische interviewtechnieken probeert ze mensen tot op het bot te begrijpen. Dit beperkt zich niet alleen tot het doorgronden hoe de ideale zoen voelt, maar ook waarom iemand bijvoorbeeld vreemd zou gaan of kiest voor een open relatie.
Hoe zorg je ervoor dat je je vooroordelen thuislaat tijdens een interview?
“Als journalist kan je je een vooringenomen houding niet permitteren, dan sta je al 1-0 achter. Ik herinner me een interview van zo’n vijftien jaar geleden met een vrouw in een polyamoreuze relatie. Destijds was dat nog vrij onbekend. Mijn eerste reactie was: goh, bijzonder. Maar na ons gesprek kon ik er de voordelen wel van inzien.”
Ze vervolgt: “Je kunt geen goed interview houden als je denkt: wie doet zoiets? Een open blik is de basisvoorwaarde. Alleen dan krijg je een eerlijk en gelaagd verhaal.”
Hoe reageerde je de eerste keer op zo’n verhaal?
“Ik vond het juist een prachtig verhaal toen. Het ging om een vrouw, een keurige dame, we spraken elkaar in een café in een provinciestadje. Ze vertelde dat ze naast haar huwelijk een bloeiende relatie had met een kunstenaar, een totaal ander type dan haar eigen man. Ze vertelde dat deze vorm een heel fijn effect had op haar huwelijk. Natuurlijk klinkt ‘tot bloei komen’ als een cliché, maar dat was wel precies wat er gebeurde. In een relatie met iemand anders ontdek je immers ook nieuwe kanten van jezelf. En uiteindelijk, zei ze, was iedereen gelukkig. Daar gaat het om.”
