Vrijdag 13 september 2019, Leiden

IK ZOEK ALLEEN DE ZAKEN UIT DIE IK INTERESSANT VIND

‘Als ik denk dat er een interessante zaak tussen zit – een moord of een huisarts die wat doet – dan kies ik voor die zaak.’ Annalura Molducci werkt pas een jaar als rechtbankverslaggever voor het Leidsch Dagblad, maar ze heeft al diverse zaken meegemaakt die haar enorm hebben verrast. Meestal is zo’n zaak altijd anders dan je denkt of hij maakt nog meer indruk dan dat je zelf had bedacht.

‘Ik vind het heel interessant om sommige mensen voor de rechter te zien belanden, door iets wat ze hebben misdaan. In het begin dacht ik: het zijn alleen maar losers die daar terechtkomen. Maar ik heb wel meegemaakt dat iemand van het kerkbestuur daar terechtkwam, omdat ie geld had verduisterd; of een huisarts die zijn patiënten stiekem had gefilmd. Elke keer denk ik dan weer: wat een interessante zaak is het toch, Of: hoe kan het allemaal lopen in een mensenleven. Het is een soort theater dat zich voor je afspeelt.’

Zijn er zaken die veel indruk op je hebben gemaakt?

‘De huisarts bijvoorbeeld die zijn patiènten en zijn eigen dochtertje heimelijk had gefilmd. De huisarts gaf alleen zaken toe tijdens de zitting waar hij niet onderuit kon. Hij omschreef wat hij deed als ‘een kronkel in zijn hoofd’. Maar hij weigerde om de toegang te verlenen tot de iCloud waar misschien wel tienduizenden foto’s en filmpjes van zijn patiènten, zijn dochter en de vriendinnetjes van zijn dochter in zijn opgeslagen. Ook weigerde hij mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek, dus de kans op herhaling bleef aanwezig. De huisarts heeft zichzelf in zijn cel van het leven beroofd. Ik was erbij toen de rechtbank de zaak sloot en de ouders van de vriendinnetjes van zijn dochter beduusd achterbleven. Zij zullen nooit weten wat er allemaal van hun kinderen op pedofiele netwerken is verschenen, want hij wilde het niet vertellen en het NFI kon de codes niet kraken. Of neem de dochter van deze man, ook zij zal niet weten wat haar vader allemaal over haar aan pedofielen heeft toegestuurd. Er was al een keer een mailtje onderschept waarin hij beloofde een slipje van haar aan pedoseksuelen op te sturen in ruil voor andere foto’s. Zijn ex-vrouw zat bij de rechtszaak in de zaal. Dat deed ze alleen voor haar dochter, zo begreep ik van haar advocaat destijds.’

Wat is de raarste zaak die jij hebt meegemaakt?

‘Dan is er nog een zaak van een arrestantenbewaarder die door een arrestant in zijn oog werd gespuugd en een geslachtsziekte opliep en nu bijna blind is aan een oog. De arrestant liet een soa-test doen maar daar bleek niets uit. De huisarts neemt zo’n kweek alleen bij het geslachtsdeel af maar hij had eigenlijk een test in de keel van de man moeten doen…Toch heeft de rechtbank de bewaarder in het gelijk gesteld en hem een schadevergoeding van 15 duizend euro gegeven.’

Zijn er ook zaken waarbij je verrast werd door het oordeel van de rechter?

‘Afgelopen vrijdag was ik bij de Hoge Raad in Den Haag waar vonnis werd gewezen in de zaak van Tristan van der Vlis die 8,5 jaar geleden zes mensen doodschoot en 16 mensen verwondde. Hij had een wapenvergunning gekregen van de politie terwijl hij psychisch niet in orde was. De politie wordt nu verantwoordelijk gehouden voor deze misser en zal schadevergoeding moeten betalen aan iedereen die door deze zaak slachtoffer is geworden, dus niet alleen de familieleden en de gewonden maar ook de winkeliers en de ooggetuigen van het vreselijke drama. Dat betekent dat de politie Hollands-Midden nu schades moet gaan vergoeden aan slachtoffers. Deze laatste uitspraak waartegen geen beroep meer mogelijk is, ging best ver en dat verbaasde me wel.’

Je hebt een paar zaken opgesomd die heel boeiend klonken. Is het ooit saai?

‘Ik zoek alleen de zaken uit die ik interessant vind. We hebben een persbureau, en dat zoekt voor ons uit wat er allemaal voor de komende weken gaat gebeuren. Die lijst lees ik door, en ik kijk alleen naar zaken die uit Leiden en omgeving komen. Als ik denk dat er een interessante zaak tussen zit – een moord of een huisarts die wat doet – dan kies ik voor die zaak.’

Als rechtbankverslaggever maak je naast bizarre, soms ook gruwelijke zaken mee. Hoe ga je om met die details?

‘Ik ga niet alles opschrijven. Bijvoorbeeld met incestzaken, dan ben ik een beetje terughoudend. Maar soms, bijvoorbeeld bij een zaak waarin een baby verminkt werd: het gaat natuurlijk om gruwelijke details. Dan zal de rechter toch op een gegeven moment willen weten wat er nou precies aan de hand is, hoe het gebeurd is. Dan ontkom je er niet aan om het toch op te schrijven.’

Waar ligt de grens bij het verslaan van gevoelige rechtszaken?

‘Dat is best wel een kwestie van gevoel. Maar er zijn ook mensen die daar weer op kicken, op dat soort verslaggeving. Dus moet je er voorzichtiger mee omgaan. Maar soms moet je het benoemen. Dat is iets wat je voelt.’

En met live twitteren: doe jij dat weleens en komt er een moment dat je zegt ‘dat ga ik niet delen’?

‘Dat is best wel moeilijk, want je bent een soort doorgeefluik dan. Daar moet je mee oppassen. Je raakt soms meegesleurd in zo’n zaak, en je zit te twitteren, alsof je aantekeningen aan het maken bent. Daar moet je voorzichtig mee omgaan. Twitter is een gevaarlijk medium.’

Als verslaggever probeer je de waarheid recht te doen, maar aan de andere kant zijn er ook ethische afwegingen: er is een soort kloof tussen je eigen verlangen en berekeningen…

‘Ik heb ook weleens zaken waarbij ik denk; o, wat is dit weer een vreselijke zaak. Maar dan denk ik dat het toch belangrijk is dat je daarover schrijft, want dan weten mensen dat. Het dient wel een doel.

Eenmaal thuis, kun je dan zeggen dat het een gewone dag was?

‘Het blijft soms wel in mijn hoofd zitten, maar ik heb het er thuis niet zo vaak over. En ik woon niet in Leiden, dus mijn man leest het Leidsch Dagblad niet. Dan praat je er ook minder over. Het is echt wel hier in Leiden, en het blijft hier ook. Tenzij het heel erg is, dan heb ik het er weleens over, maar meestal niet zo veel. Het blijft wel in mijn hoofd zitten hoor, ik blijf wel erover nadenken. Maar het is ook wel zo, dat als je ergens bent geweest en je hebt je verhaal getikt, dan ga je weer door naar volgende verhaal.’