Sosha Duysker is sinds dit jaar één van de drie nieuwe presentatoren van het NTR-programma Het Klokhuis. Haar inzending werd uit 2000 ander inzendingen uitgekozen.
“Ik was altijd al ‘tante Sos’. Kinderen zijn gewoon heel tof!”

Het is een droom van velen: Het Klokhuis presenteren. Hoe bevalt het je?

Laat ik beginnen met het feit dat het presenteren lastiger is dan je zou denken. Het is niet simpelweg een verhaal vertellen voor de camera. Er komen veel technische dingen bij kijken zoals een bepaald loopje onder de knie krijgen, teksten uit je hoofd leren, ze goed over kunnen brengen… de onderwerpen die ik behandel zijn vaak onderwerpen waar volwassenen alles al over denken te weten. Kennis waarvan volwassenen denken ‘Oh maar dat is logisch’. Probeer ‘logisch’ maar eens uit te leggen aan een nieuwsgierig kind! Los daarvan zijn sommige onderwerpen gewoon heel ingewikkeld.

Je hebt met kinderen gewerkt bij Kids Top 20 en nu weer, bij Het Klokhuis. Wat heeft je studie Media, Informatie en Communicatie bijgedragen aan je liefde voor werken met kinderen?

Vrij weinig. Bij mijn opleiding werd ik notabene afgewezen voor de minor TV. Echt belachelijk. Daar lach ik nu natuurlijk een beetje om in mijn vuistje.
Kinderen zijn onbevangen, onbevlekt en nieuwsgierig. Ze zijn gewoon heel tof. Die liefde voor kinderen zit er al lang in. Ik kom uit een hele grote familie en was altijd al ‘Tante Sos’. Ik was altijd de eerste die bij de komst van een nieuw kleintje op de stoep stond. De eerste die kwam oppassen en de laatste die vertrok.

Kinderen worden vaak ‘de generatie van de toekomst’ genoemd. Waarom is het Klokhuis zo van belang voor die generatie?

Het kan de verbeeldingswereld van de kinderen verbreden en uitleggen. Het Klokhuis houdt zich bezig met de maatschappelijke thema’s, de milieu-technische thema’s, de natuur en alles daarom heen. Kinderen leren over die zaken op school, maar Het Klokhuis doet er nog een schepje bovenop en maakt zaken concreter, behapbaarder. De sketches die er tussendoor gemonteerd zijn maken het ook nog eens leuk om te leren.
Als je niet investeert in de toekomst, sta je al 3-0 achter. Hoe vroeger je leert, hoe sneller je kunt handelen. Dat geldt ook voor kinderen. Hoe meer zij weten over de wereld om hen heen, hoe beter ze keuzes kunnen maken in hun leven binnen die wereld. Het is een eer om een educatief steentje bij te kunnen dragen aan die keuzes.

Waar doe je het nog meer voor?

Ik wil de kinderen bewust maken. Het is belangrijk om vanaf jongs af aan kids te voorzien van informatie over hoe geloven in elkaar zitten, hoe het ook alweer zat met de slavernij, waarom de ramadan gevierd wordt. Ze moeten om zich heen kijken en de wereld zien. Het Klokhuis kan hier voor het laatste zetje zorgen. Een objectief zetje. Objectieve informatie die blijft hangen door humor en behapbaarheid, die geen stempel drukt op iets of nadruk legt op één deel van het verhaal.
Kinderen zijn namelijk heel onbevangen, maar hoe ouder ze worden hoe meer ze leren om mensen te veroordelen en in een hokje te drukken. Als ik door mijn werk bij Het Klokhuis dat moment uit kan stellen is dat prachtig.

Dat klinkt bijna levensbeschouwend.

Zo kun je het ook wel zien, denk ik. Ik ben absoluut niet gelovig, maar toen ik voor opnames van een ander programma in Israël was en me daar verdiepte in het Kerstverhaal, in de Bijbel, was ik zó onder de indruk van de manier van leven van Jezus. Leefregels als ‘veroordeel niet’, ‘heb uw naasten lief’, ‘heb wat over voor een ander’, dat zijn ook míjn leefregels!
Als we niet weten waar mensen vandaan komen, wat ze al meegemaakt en gezien hebben, kunnen en mogen we niet oordelen.

Volgens ‘kindercorrespondent’ Tako Rietvelt moeten we meer mét kinderen praten in plaats van over kinderen. Wat heb jij van kinderen geleerd?

Ik ben het daar helemaal mee eens. Volwassenen hebben er nogal een handje van om kinderen constant de les te lezen. Terwijl, als je écht naar kinderen luistert, merk je dat ze zó veel informatie hebben die nieuwe inzichten kunnen bieden. Wij volwassenen denken te veel na. Als ik vroeger tegen mijn zusje zei: “Ik moet naar een verjaardag maar ik wil niet”, kreeg ik het simpele antwoord “dan ga je toch niet?!”. Zo verfrissend en helder. Wij maken het onszelf veel te moeilijk af en toe.
Daarnaast wil ik altijd nieuwsgierig blijven, niet denken dat ik alle wijsheid al in pacht heb. Volgens mij word je veel wijzer van je mond houden en luisteren. Wijzer van luisteren dan van praten.

En van Het Klokhuis?

Los van alle onderwerpen waar ik nog niks over wist, mijn algemene kennis die steeds verder uitbreidt, leer ik van het werken bij Het Klokhuis vooral mezelf kennen. Mijn grote les bestaat vooral uit zelfreflectie en –ontplooiing. Niet balen van dat éne detail. Niemand verwacht dat ik me spiegel aan iemand die al twaalf jaar in het vak zit en nooit fouten maakt. Ik moet wel kritisch blijven, maar niet té. Van bergen zelfkritiek is nog nooit iemand gelukkig geworden. Af en toe vallen is niet leuk, maar wel essentieel.