Weten wat ik graag zou willen doen is nooit vanzelfsprekend geweest; behalve toen ik zes was en alleen maar hoefde te bakkeleien over of ik liever dierenarts of astronaut wilde worden. Toen ik tot de ontdekking kwam dat het scala aan toekomstperspectieven enigszins uitgebreider was dan dat, werd het een wat ingewikkelder verhaal. De keuze voor de opleiding Communicatie aan de Haagse Hogeschool was in alle eerlijkheid dan ook eentje die meer voortkwam uit de noodzaak iets te moeten doen dan uit passie voor het vak. Al was deze gelukkig niet helemaal blind. Ik heb namelijk altijd een paar constante liefdes gehad: schrijven, beeld en – ik werd ook wel grammar nazi genoemd – taal en spelling. Ik dacht daar bij Communicatie wel iets van in kwijt te kunnen, al zag ik het meer als een zoektocht dan een roeping.
Gelukkig leverde die zoektocht iets op. Tijdens de minor Pers & Media leerde ik de journalistieke basics en werd mijn interesse in journalistiek als loopbaan versterkt. Bij de minor Social Media & Business leerde ik meer over onder andere het bouwen van websites met WordPress, filmen, monteren, contentcreatie en het opzetten van een eigen merk. Toen ik stage ging lopen bij een televisieprogramma van de Evangelische Omroep lag de focus in de eerste plaats op de aspecten van klassieke communicatie; denk aan public relations, het onderhouden van de social mediakanalen en draagvlak creëren bij (lokale) media.
In die dingen kan ik me nog steeds thuis voelen, maar toen ik meer ruimte kreeg voor eigen invulling ben ik gaan doen wat me het meest trok: op pad gaan om met mensen te praten en om van het resultaat, het liefst persoonlijke, verhalen te maken. Na mijn afstuderen wist ik zeker dat ik meer wilde leren over het journalistieke vak, waarop ik het pre-mastertraject Journalistiek en Nieuwe Media aan de Universiteit Leiden ben gaan volgen en zo momenteel de gelijknamige master volg.
In de afgelopen jaren is mijn blik op de media onwijs veranderd. Ik ben kritischer gaan kijken, naar de inhoud van de berichtgeving, maar misschien wel meer naar de vorm ervan. Ik realiseer me dat de manier waarop dingen in de media worden gepresenteerd onbewust bepaalde standaarden op het gebied van onder meer seksisme, racisme en schoonheid in stand kunnen houden. En hoe we daar, tevens onbewust, vaak blind voor zijn en soms zelfs aan meewerken. Naar aanleiding daarvan ben ik steeds meer kritische vragen gaan stellen: Waarom wordt er in de westerse ‘lifestylemagazines’ als het gaat om relaties vaak enkel gesproken over heteroliefde? Waarom zijn negen van de tien mensen die in diezelfde tijdschriften worden afgebeeld blank? Waarom zijn vrouwen altijd ‘emotioneel’ en wordt van mannen verwacht dat ze dat niet zijn? Enzovoort, enzovoort.
Ik besef me pas sinds relatief kort goed dat de media ons wereldbeelden kunnen voorschotelen die in werkelijkheid niet representatief zijn voor de maatschappij en die er, in een vervelender geval, voor kunnen zorgen dat we de verkeerde dingen als ‘normaal’ beschouwen. Dit zijn de dingen die ik als journalist aan de kaak wil stellen. Ook zou ik me bezig willen houden met (de schoonheid van) cultuur- en gewoonteverschillen, zowel in het binnenland als het buitenland. Of we uiteindelijk echt iets kunnen veranderen is altijd maar de vraag, maar je kan alleen maar érgens beginnen; en vaak is dat bij bewustwording.
