Een loopbaanorientatietoets op de middelbare school gaf me een paar opties voor het werk dat bij me zou passen: een politieagent, een fotojournalist, een bakker, en nog eentje (maar die ben ik vergeten).
Eigenwijs en koppig dat ik was besloot ik daarom maar om electrotechniek te gaan studeren. Op wondere wijze was dat toch niet helemaal mijn ding. (Lees de voorgaande zin maar met een flinke schep sarcasme).
Dat het niet mijn ding was wil niet zeggen dat het me niet interesseerde. Integendeel. Maar dat was voor het voorbereiden van de rest van mijn leven het groote probleem: wat interesseerde me niet? Die vraag leverde mij een hoop onzekerheid op. Als je dan iets kan kiezen om te doen, hoe weet je dat je het ‘juiste’ kiest? Is er dan wel zoiets als het ‘juiste’?
Waar anderen in onzekerheid wellicht iets negatiefs zien, zie ik het echter als een soort superkracht, in ieder geval voor journalistiek, waar ik via een omweg in Film- en Literatuurwetenschappen uiteindelijk belandde. Onzekerheid dwingt me om dingen écht te onderzoeken: klopt dit wel wat ik zeg? Is hetgene dat die en die zegt wel waar? Onzekerheid is de onderste steen boven willen halen. Maar dan bij alles en iedereen. Van curling tot korfbal, cartografie tot kunst, klimaatverandering tot de geopolitiek (op het laatst raakte de alliteratie even op).
Misschien is journalistiek dan ook de enig plek waar ik terecht had kunnen komen. Ik kan daar politieagent spelen: tegen onrecht en ten dienste van de maatschappij. Of een soort bakker, die met woorden en beelden in plaats van bloem en boter een heerlijk stukje tekst bakt waar mensen van kunnen genieten. Bovenal is het een plek waar ik nieuwsgierig kan zijn.
