Als kind wist ik het zeker: ik wilde schrijver worden. Totdat ik ouder werd en mijn vader zei: “Een boek publiceren, dat komt nog wel. Als je van schrijven je beroep van wil maken, dan moet je journalist worden.” En gelijk had hij. Taal is zeg maar echt mijn 
ding, dus waarom zou ik het er niet op wagen?
En dat heb ik gedaan. Dus liet ik alle beta-vakken in de bovenbouw van 4 gymnasium vallen en koos ik alleen waar ik goed in was: talen, geschiedenis, aardrijkskunde en tekenen. Kort daarna vertrok ik voor 10 maanden naar het buitenland om een taal te leren die ze niet op school aanboden: Japans. Tijdens mijn tijd in Japan leerde ik veel. Ik haalde niveau N4 van de Japanese-Language Profiency Test, en werd lid van de lokale debatclub van mijn school.
Terug in Nederland koos ik ervoor om een andere taal te gaan studeren: Engels. Het was mijn beste vak op school, en leek een betere bodem voor een journalistieke vervolgopleiding. In mijn derde jaar volgde ik de minor Journalistiek aan de School voor Journalistiek en schreef ik recensies voor de Boekenkrant.
Na het behalen van mijn bachelordiploma kon het echte werk beginnen; ik werd toegelaten tot de master Journalistiek en Nieuwe Media in Leiden. Mijn interesses in muziek en (kunst)geschiedenis zorgen voor frisse inspiratie voor artikelen. Dat boek, dat gaat er komen. Maar journalisten zijn de hele dag bezig met het schrijven van verhalen, en dat is echt iets voor mij.