Latijns-Amerika is een bijzonder turbulente regio, waar altijd wat gebeurt, goed of slecht. Een werelddeel dat in een constante ontwikkeling is, en daarbij veel tegenslagen kent. De veelzijdigheid van mensen en verhalen, van landen en culturen, van besneeuwde bergtoppen tot gortdroge woestijnen; het is misschien wel het meest kleurrijke werelddeel dat we hebben.
Neem Colombia, het land dat al zo lang werkt aan een transformatie, met de vele streetart in Comuna 13 (Medellín) als grote voorbeeld. Brazilië, het land van de liefde en de samba, maar ook het land van Jair Bolsonaro, die het liefst het “linkse tuig uit de provincie” zou “neerknallen”. Chili, het ‘westerse’ land met enorme ‘welvaart’, maar waar tegelijkertijd een werkgever 254 keer zoveel kan verdienen als zijn directe werknemer. Of Peru, waar juist liefst 45 procent van de bevolking inheems is. Een werelddeel van bloedige dictaturen, of daarentegen de democratie van José Mujica, die als president van Uruguay geen salaris wilde ontvangen en op zijn eenvoudige boerderij bleef wonen.
Ik neem graag het liedje ‘Latinoamérica’ van Calle 13 als voorbeeld. In dit nummer gaan de auteurs op zoek naar de complexe Latijns-Amerikaanse identiteit. De zin “Un pueblo sin piernas pero que camina” (“Een volk zonder benen maar dat wel loopt”) is veelzeggend voor de strijdvaardigheid van een volk dat het soms zwaar te verduren heeft.
Tegelijkertijd is hetgeen zich in Latijns-Amerika afspeelt voor veel Nederlanders een ‘ver-van-je-bed-show’. Ik zou dat graag dichterbij willen brengen. Niet om medelijden of jaloezie te creëren, maar om mensen hier te laten begrijpen wat zich daar afspeelt. Om te laten zien dat het ook maar mensen zijn, zoals jij en ik. Daarbij ingegeven dat ik altijd iets ethisch verantwoord heb willen doen, iets heb willen teruggeven aan de maatschappij. Door bijvoorbeeld misstanden aan de kaak te stellen, waarvan er tot op de dag van vandaag in Latijns-Amerika nog heel veel zijn. Als journalist wil ik niet alleen voor meer verbinding tussen ‘hier’ en ‘daar’ zorgen, maar ook een bijdrage leveren door mogelijke misstanden op een internationaal podium aan het licht te brengen.
Mijn ultieme droom zou zijn om ooit met een cameraploeg de gehele ‘Pan-American Highway’ af te rijden, en alle hoogte- en dieptepunten onderweg in beeld te brengen. Een totaalplaatje te schetsen. Want Latijns-Amerika is niet in één zin samen te vatten, van één kant te belichten. Het is een ontzettend complexe regio, met heel veel gezichten.
