Het kofschip en de letter f. Toen ik op de basisschool zat, begreep ik daar helemaal niets van. Het eerste scheen mij een ongelukkig gekozen naam voor een niet bestaande boot en van het tweede kon ik, ook na veelvuldig geblaas van mijn toenmalige juffrouw – “fffffff, fffffff’ –, al helemaal geen chocola maken.
Op de middelbare school ploften ze daarom een dikke bundel voor mijn neus neer waar in koeienletters op stond: WERKWOORDSPELLING. Vanaf toen ging het heel hard en veranderde ik binnen no-time in een echte taalnerd.
Ik scoorde hoge cijfers voor het vak Nederlands, herrees de schoolkrant uit zijn as en corrigeerde docenten wanneer zij verkeerd uitleg gaven – “Het is gedeletet!”. Op mijn dertiende stopte ik al mijn tijd, naast in Hyves en Habbo, in het schrijven en publiceren van mijn eerste boek: De Tegenslag. Ook voor mijn profielwerkstuk besloot ik vervolgens de pen op te pakken; ik deed onderzoek naar de waardering van poëzie door jongeren en schreef de gedichtenbundel Dit is geen poëzie.
Toen ik moest kiezen welke studie ik wilde doen, raakte ik even vertwijfeld. Diep in mijn hart wist ik allang dat ik Nederlands wilde studeren, maar moest ik mij toch niet ook op andere studies oriënteren? Het antwoord bleek: nee. Schrijven is mijn roeping. Van schrijven wil ik mijn werk maken, dat heb ik altijd al gezegd. De studie Nederlands zag ik als mijn weg om dat te bereiken.
In september 2017 verruilde ik mijn middelbare school daarom voor de bacheloropleiding aan de Universiteit Leiden die voluit Nederlandse Taal en Cultuur heet. Hier leerde ik dat mijn passie ligt bij taalbeheersing: vooral vakken over stilistiek (begrijpelijk en aantrekkelijk schrijven) spreken mij enorm aan.
Met die kennis ben ik de minor Journalistiek en Nieuwe Media gaan volgen. Een wereld ging voor mij open en ik genoot er volop van te leren over hoe ik nieuwe producties, zowel tekstueel als via beeld en audio, kon samenstellen. Ik genoot er zo van dat ik na het studiejaar besloot er nog niet genoeg van te hebben.
In mijn toelatingsgesprek van de masterstudie vertelde ik daarom: “Ik ga deze master hoe dan ook volgen. Als het niet dit jaar is, dan ben ik volgend jaar weer terug.”
Gelukkig hoefde ik niet langer te wachten en mag ik mij vandaag de dag zowel neerlandica als masterstudent Journalistiek en Nieuwe Media noemen. Nog steeds wil ik van schrijven mijn werk maken, maar tegenwoordig lopen mijn interesses verder uiteen dan enkel dat. Als de minor en master mij iets geleerd hebben, dan is het namelijk wel dat de journalistiek een veelzijdig vak is dat veel mogelijkheden biedt. Mij biedt het specifiek de mogelijkheid om niet alleen mijn hobby schrijven te beoefenen, maar tegelijkertijd ook bezig te kunnen zijn met enkele van mijn andere interesses en kwaliteiten: fotograferen, presenteren en video’s samenstellen.
Ik kan niet wachten om in hele hoge laarzen door een baggersloot te lopen en alle koters thuis uit te leggen welke beestjes daar wel niet in leven
In mijn toelatingsgesprek werd ik gewaarschuwd voor die uiteenlopende ambities op het terrein van tekst, beeld en audio: “De praktijk leert,” zo werd mij gezegd, “dat de meesten het verder schoppen als zij een gericht plan en doel voor ogen hebben, dat zich beperkt tot bijvoorbeeld enkel schrijven of beeld.” Ik besloot daarop niet zoals “de meesten” te zijn en vertrouw er voorlopig op dat mijn brede kennis voor en interesse van het vak mij nog ver gaat brengen. Toen ik voor het eerst van het woord “multimediale redactie” hoorde, deed mijn hart even een vreugdesprongetje: op zoiets moet ik belanden.
Mijn eerste journalistieke ervaring -buiten natuurlijk mijn studie-ervaring en de artikelen die ik schrijf voor mijn eigen blog – zal ik in de eerste helft van het volgende jaar opdoen. Dan krijg ik voor de eerste keer de kans om stage te lopen. Ik hoop mij aan te kunnen sluiten bij een redactie die journalistiek voor kinderen of jongeren maakt. De kinder- en jeugdjournalistiek bieden mij alle ruimte voor mijn creativiteit en sluiten naadloos aan bij wat mij zo trekt aan taal: zaken op een aantrekkelijke wijze begrijpelijk maken, het onduidelijke verduidelijken. Met al te veel plezier hoop ik nog eens programma’s als Het Klokhuis of Schooltv te mogen presenteren. Ik kan niet wachten om in hele hoge laarzen door een baggersloot te lopen en alle koters thuis uit te leggen welke beestjes daar wel niet in leven.
Voor nu houd ik mij bezig met stukjes schrijven voor mijn eigen website en deel ik het alledaagse van mijn leven op sociaalmedia-platform Instagram. Ik schrijf columns en zoek graag het fijne in het kleine: juist de kleine dingen van een alledaagse dag probeer ik te belichten. Lifestyle journalistiek past daarom óók goed bij mij. Leren koken, tuinieren of opruimen? Mijn handen kriebelen al bij de gedachten hierover te mogen schrijven.
