Toen iemand mij voor het eerst vertelde dat ze mij perfectionistisch vonden, was ik het daar beslist mee oneens. ‘Ik doe tenslotte niks perfect’, dacht ik toen. Lachwekkend nu ik erop terugkijk. Want juist die gedachte is bijna de definitie van perfectionisme. Als je altijd het idee hebt dat je beter werk had kunnen leveren en zelden tot nooit tevreden bent, dan is de kans aanwezig dat perfectionisme de boosdoener is. Hoe cliché het ook is om perfectionisme als een tekortkoming aan te merken, blijkt het in mijn geval wel de waarheid.
Besluiteloos is een understatement als het op het perfectionistische onderdeel van mijn persoonlijkheid aankomt. Ik wil het liefst in één keer de juiste, meest perfecte keuze maken. Soms ben ik wel 20 minuten bezig met bepalen welk shirt ik die dag aan zal doen. Op de rotonde van keuzes kan ik uren rondjes rijden. Deze hyperfocus kan mij overigens soms ook goed van pas komen, bijvoorbeeld wanneer ik een week voor een tentamen pas begin met studeren.
Erkennen dat ik te besluiteloos kan zijn, helpt al enorm bij de kleinere keuzes in het leven. Zo kwam ik niet lang geleden op het idee om de ‘magic 8 ball’ te vragen wat ik moest doen. Alhoewel ik uiteindelijk spijt had van de keuze die ik had gemaakt, heb ik toen tenminste niet meer dan twee minuten besteed aan het keuzeproces.
Voor grote levenskeuzes zoals ‘welke kant van de journalistiek wil je op?’, wik en weeg ik de opties tot in het oneindige. Dit is enigszins ironisch, aangezien ik de keuze om de journalistiek in te gaan juist heel snel had gemaakt. Formule 1-journalist trekt mij wel, maar in mijn ervaring is interviewen ook erg leuk, of misschien toch wat meer achter de schermen en video-editing leren?
Wat ik uiteindelijk in de journalistiek zal gaan doen dat moet nog blijken, maar inmiddels heb ik wel geleerd dat je een paar foute keuzes mag maken. Daarnaast is het deels ook goed dat ik nog niet weet wat ik wil, zo blijven alle opties tenslotte ook open en verbreed ik mijn horizon des te meer.
