portfolio | Flóri Hofman
“President Can’t Swim”
 

Het lijkt wel wekelijks te gebeuren, dat Amerikaanse president Donald Trump de media opnieuw de oorlog verklaart. ‘Fake-news media’, ‘Enemy of the people’ en journalisten die ‘horrible, horrendous people’ zijn: slechts een kleine greep uit de Trumpterminologie.

 

Toch zijn deze media-aanvallen misschien wat minder inherent aan ons tijdsbestek dan we soms denken. Berucht is het geval van president Richard Nixon, die er alles aan deed om de invloedrijke Washington Post het veld te laten ruimen. Zonder succes uiteraard. De Post zette door en zegevierde terwijl Nixon vervroegd afscheid moest nemen van zijn mooie Witte Huis. Nixons voorganger, Lyndon B. Johnson, moet Trumps antipathie voor de pers ook wel begrepen hebben. Gebukt onder toenemende kritiek van zowel maatschappij als media om zijn handelen in Vietnam, verzuchtte hij: ‘If one morning I walked on top of the water across the Potomac River, the headlines that afternoon would read “President Can’t Swim.”’

 

 

Mijn interesse

Niet voor niets begin ik met een modern én historisch voorbeeld uit de Amerikaanse politiek. Het laat zien dat het heden misschien niet zo uniek is als wij soms denken, maar tegelijkertijd ook dat je het heden niet kan begrijpen zonder je in de geschiedenis te verdiepen. Zou Trump de media zo gehaaid aanvallen, als hij niet had geweten welke macht zij kunnen uitoefenen?

 

Je kunt nooit genoeg weten over de wereld waarin wij leven. De journalistiek draagt aan het begrip over de wereld bij op haar eigen manier en vervult hiermee een belangrijke maatschappelijke functie in het informeren van burgers. In onze tijd van sociale media en diens ‘bubbels’ wordt deze functie steeds belangrijker. De journalistiek bevindt zich in zwaar vaarwater. Mensen toveren steeds meer eigen informatie en ook ‘eigen feiten’ van het internet, maar tegelijkertijd heeft de marktwerking en de opkomst van het internet de journalistiek geen gunsten gedaan. Redacties zijn geslonken en nieuwskoppen moeten het internet steeds sneller halen.

 

Hoe wij – journalisten en maatschappijen – dit probleem op gaan lossen, moet nog blijken. Zelf denk ik dat het belangrijk is om meer ruimte te bieden aan verdiepende achtergrondverhalen. Buitenlandverslaggeving met een nadruk op (historische) context is dan ook het gebied waaraan ik een bijdrage wil leveren. Zo lezen mensen niet enkel over de uitzondering op de regel, maar ook wat de regel in een ver buitenland eigenlijk is. En zo worden we ook net iets wijzer hoe onze wereld in elkaar zit.

 

mijn producties
 
Profielfoto
contact met