In 1952 was de Zwitserse schrijver Carl Seelig bezig met een biografie over wetenschapper Albert Einstein. In een briefwisseling vroeg Seelig naar informatie over de opvoeding en scholing van Einstein. Seelig probeerde daarmee te verklaren of de natuurkundige een speciale kindertijd heeft gehad en of Einstein daar zijn intellect aan te danken had. Drie jaar voor zijn overlijden antwoordde Einstein het volgende: “Ik heb mijzelf nooit als een genie gezien. De gift van mijn fantasie en de kracht van observatie zijn altijd mijn grootste krachten geweest.” Einstein sluit de brief af met de zin: “Ik heb geen talent. Ik ben alleen buitengewoon nieuwsgierig.”
Volgens misschien wel de grootstdenkende geleerde die de wereld ooit heeft gekend, hangt zijn onderzoek aan elkaar van zijn buitengewone nieuwsgierigheid. Hij pretendeert hiermee dat ieder tot grootse ontdekkingen kan komen door nieuwsgierigheid, niet perse door talent. Daarmee benoemt hij ook de essentie van de journalistiek; we willen de wereld om ons heen begrijpen, maar in hoeverre dat lukt hangt af van onze eigen belangstelling.
De inhoud van de brief sluit voor mij aan bij mijn beleving van de journalist. Een geslaagde journalist is niet per definitie intelligent of geleerd, het slagen van zijn zoektocht is afhankelijk van interesse en gedrevenheid alleen.
