“In de agenda zie ik dat er vanmiddag een rechtszaak is, maar dat er nog geen verslaggever naartoe gaat. Mag ik er heen?” Dat ik deze zin twee jaar geleden durfde uit te spreken is me nog steeds een raadsel, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. De redactiechef van het AD Utrechts Nieuwsblad, de plek waar ik mijn eerste stappen in de journalistiek zette, keek me even bedenkelijk aan voordat hij zei: “Vooruit, deze rechtszaak is niet erg belangrijk dus als het je niet lukt, is het niet erg als we niet publiceren.” Aan het eind van de dag stond mijn verhaal online.
Tijdens mijn stageperiode ben ik verschillende keren naar de rechtbank geweest om verslag te doen van de meest uiteenlopende zaken. De emoties liepen soms hoog op en het was confronterend om als journalist letterlijk tussen de verdachte en het slachtoffer of de nabestaanden te zitten. Toch is het van belang dat ook deze verhalen verteld worden. Juist omdat het gaat over mensen in de samenleving die ook jouw buurman of buurvrouw kunnen zijn. Juist omdat tijdens deze rechtszaken een stukje wereld zichtbaar wordt, wat normaal gesproken onbesproken blijft.
Tijdens mijn bachelor Communication & Media (IBCoM) aan de Erasmus Universiteit heb ik heel wat mooie verhalen mogen publiceren. Zo reisde ik samen met een dakloze naar Venlo voor een gratis tandartsbezoek, interviewde ik studenten in Hongkong tijdens gevaarlijke demonstraties en maakte ik het afgelopen jaar een serie over Rotterdamse wetenschappers en hun coronaonderzoek. Toch is de interesse in rechtbank- en misdaadverslaggeving gebleven en is versterkt door het volgen van een minor Rechtspsychologie.
Op dit moment volg ik de master Journalistiek en Nieuwe Media. Als journalist hoop ik mijn publiek een inkijkje te geven in een wereld die anders is dan die van hen. Een wereld die ver van het publiek afstaat, maar die wel impact heeft op de wereld waarin ze leven. Het publiek wereldwijs maken, dat is mijn doel.