Dit zal misschien niet het meest positieve begin zijn maar de eerste keer dat journalistiek in mijn gedachten opkwam, was toen de media finaal de plank missloeg.
Ik zat in het tweede jaar van mijn studie Psychologie en leerde alles over psychopathologie: van persoonlijkheidsstoornissen tot gedragsverandering door neurologische deficieten. En net op dat moment kwam mijn leerstof in het nieuws. Kranten kopten sensationeel: “Wetenschappers hebben eindelijk bewijs!” Alleen, het strookte totaal niet met wat ik in mijn boeken las. “Hoe kan dat nou”, vroeg ik mijzelf verontwaardigd af. “Weten journalisten dan helemaal niks van wetenschap?”
Nu wil ik dit vandaag de dag niet meer beweren, maar juist om deze reden -de journalist die de mist in gaat- werd bij mij een fascinatie voor de wetenschapsjournalistiek aangewakkerd. En ik wist: ik wil en zou dit beter doen. Iedereen moet uiteindelijk wetenschap kunnen lezen; jij, de hersenschirurg of de kassière van de supermarkt om de hoek. Het is de kunst om wetenschap te vertalen.
De master Journalistiek en nieuwe media is nog maar het begin van wat er komen gaat: heel veel kwaliteitsjournalistiek over wetenschap publiceren. En waar? Tsja, wie zal het zeggen…