Waarom ik de journalistiek in wil, heeft eigenlijk te maken met een woord: geïnteresseerd. Vanaf jongst af aan heb ik namelijk interesse in alles wat er om mij heen gebeurd, mensen die ik (niet) ken, de verschillende culturen en simpelweg gewoon ‘het leven’.
Er gebeurd zo ontzettend veel, soms teveel om het allemaal te begrijpen. Maar door te praten met mensen, leer je veel. Daarnaast kan een goed gesprek er ook voor zorgen dat je anders naar dingen kan gaan kijken en we misschien zelfs een stapje dichter naar elkaar toe kunnen komen.
Dat is mijn ideale wereldbeeld; dat de hele wereld iets meer om elkaar gaat geven. Het klinkt misschien suf, maar dat zou toch heel mooi en fijn zijn? En zeker niet overbodig. Door middel van journalistiek hoop ik hier aan bij te kunnen dragen. Tuurlijk ben ik ook realistisch en weet ik dat dat op wereldniveau geen verschil gaat maken. Maar in mijn hoofd wel.
Daarnaast is de wereld te groot en bijzonder om niet al die sterke verhalen te horen. Verhalen van mensen die niet binnen jouw kring bewegen, maar heel bijzonder zijn.
Zo was ik precies een jaar geleden op reis in Nicaragua. Ik volgende voor een week Spaanse lessen in een heerlijk surfers-dorpje. Ik kreeg les van hele lieve lokale mensen, sommigen van mijn leeftijd of zelfs jonger. Ze vertelden dat ze elke dag om 05.00 uur opstonden, ontbijt maakten voor hun familie en dan een uur op de scooter op onverharde wegen hiernaar toe reisden om les te geven aan backpakkers, om vervolgens om 21.00 te gaan slapen. Elke dag opnieuw, alleen op zondag hadden ze vrij. Ik merkte dat ik een soort medelijden begon te voelen en kwam erachter dat ik niet de enige was. “Wat een simpel leven hebben zij. Elke dag zo vroeg opstaan om toeristen les te geven die daarna weer een ander land gaan bezoeken, terwijl sommigen van hen nog nooit Nicaragua uit waren geweest.” Maar op een dag vertelde een van de leraren dat hij een keer in Londen was geweest voor een week. En hij vond het ‘verschrikkelijk’. “Het leven gaat daar zo veel te snel, niemand kijkt naar elkaar om of kent elkaar. Hier geniet ik van elke dag, ken ik iedereen en ervaar ik nooit stres.” Ik begreep dat zo goed! Het leven van mensen in het westen is denk ik ‘te groot’ en alles is mogelijk, dat maakt het juist stressvol.
Ik hoop dus om met journalistiek nog meer van zulke verhalen te horen en te praten over alles en nog wat. Het liefst doe ik dat voor de camera of achter een podcastmicrofoon!