Waarom ik de journalistiek in wil, heeft eigenlijk te maken met één woord: interesse. Van jongs af aan ben ik namelijk geïnteresseerd in alles wat er om mij heen gebeurt: mensen die ik (niet) ken, verschillende culturen en simpelweg ‘het leven’.
Er gebeurt zo ontzettend veel, soms te veel om het allemaal te begrijpen. Maar door te praten met mensen leer je veel. Daarnaast kan een goed gesprek er ook voor zorgen dat je anders naar dingen gaat kijken en dat we misschien zelfs een stapje dichter naar elkaar toe kunnen komen.
Dat is mijn ideale wereldbeeld; dat iedereen iets meer om elkaar gaat geven. Het klinkt misschien suf, maar dat zou toch heel mooi en fijn zijn? En zeker niet overbodig. Door middel van journalistiek hoop ik hieraan te kunnen bijdragen. Tuurlijk ben ik ook realistisch en weet ik dat dat op wereldniveau waarschijnlijk geen verschil gaat maken. Maar in mijn hoofd wel.
Daarnaast is de wereld te groot en bijzonder om niet al die sterke verhalen te horen. Verhalen van mensen die niet binnen jouw kring bewegen, maar heel bijzonder zijn.
Zo was ik precies anderhalf jaar geleden op reis in Nicaragua. Ik volgde voor een week Spaanse lessen in een heerlijk surfersdorpje. Ik kreeg les van hele lieve lokale mensen, sommigen van mijn leeftijd of zelfs jonger. Ze vertelden dat ze elke dag om 05.00 uur opstonden, ontbijt maakten voor hun familie en dan een uur op de scooter op onverharde wegen hiernaartoe reisden om les te geven aan backpackers, om vervolgens om 21.00 uur te gaan slapen. Elke dag opnieuw, alleen op zondag hadden ze vrij. Ik merkte dat ik een soort medelijden begon te voelen en kwam erachter dat ik niet de enige was. “Wat een simpel leven hebben zij. Elke dag zo vroeg opstaan om toeristen les te geven die daarna weer een ander land gaan bezoeken, terwijl sommigen van hen nog nooit Nicaragua uit waren geweest.” Maar op een dag vertelde een van de leraren dat hij een keer in Londen was geweest voor een week. En hij vond het ‘verschrikkelijk’. “Het leven gaat daar zo veel te snel, niemand kijkt naar elkaar om of kent elkaar. Hier geniet ik van elke dag, ken ik iedereen en ervaar ik nooit stress,” vertelde hij. Ik vond dat zo mooi om te horen en kon het ook goed begrijpen, maar ik schaamde me ook omdat ik in eerste instantie dacht dat hij ‘jaloers’ op mij zou zijn.
Dit is een voorbeeld dat illustreert hoe belangrijk het is om af en toe met elkaar in gesprek te gaan om elkaars leefwereld beter te begrijpen, of het nu gaat om grote of kleine onderwerpen.
Ik hoop dus met journalistiek nog meer van zulke verhalen te horen en te praten over alles en nog wat. Het liefst doe ik dat voor de camera of achter een podcastmicrofoon!
