Elk gesprek dat ik voer, lijkt om de essentie heen te draaien. Ik praat langs mensen heen en luister niet naar hun antwoorden. Als ik een magische kracht mocht kiezen zou ik, zonder twijfel, gedachten willen lezen. Maar als ik de kans krijg om me in een ander te verplaatsen, ben ik te druk bezig met mijn eigen woorden om oprecht te luisteren.
Ik heb een handvat nodig; een hulpmiddel om andermans gedachten voor me bloot te leggen. Verhalen zijn dit altijd voor me geweest. Een jonge vrouw die haar beste vriend verliest aan politiegeweld in The Hate U Give, de Iraanse Marjane die opgroeit in de waas van een politieke revolutie in Persepolis, een vertaler van de VN die getuige is van de val van Srebrenica in Quo Vadis, Aida?.
Films, boeken en journalistiek helpen me om een fractie van hun ervaringen te begrijpen. Hun verhalen zullen altijd bij me blijven, rustend op een verborgen plekje in mijn hoofd. Ik denk niet dagelijks aan ze, maar ik weet dat ze me een beter mens hebben gemaakt. Mijn hart is er voller van.
Journalistiek is het krachtigste middel voor ons collectief inlevingsvermogen. Wanneer journalisten een beroep doen op de verbeelding van hun lezers, kunnen we grenzen verleggen en verdedigingen ontmantelen. Onze verhalen maken de werkelijkheid niet alleen begrijpelijk, maar ook tastbaar en vooral invoelbaar. Ik hoop als journalist gesprekken te faciliteren waarin we écht naar elkaar luisteren. Waarbij empathie de sleutel zal zijn tot al mijn verhalen.
