Toen ik net leerde schrijven verraste ik mijn ouders wekelijks met zelfverzonnen geschreven verhaaltjes. De koelkastdeur heeft jarenlang geen licht gezien. Deze kinderlijke vrijetijdsbesteding evolueerde geleidelijk tot een serieuze hobby. Tegen de tijd dat ik ging studeren had mijn bureaublad het aanzicht van een tijdschrift; bedekt met Word-documenten waarin ik in column-vorm over mijn leven en mijn observaties schreef. Door alles wat er in me omging – en dat was en is nog steeds een heleboel – op papier te zetten, kon ik van de tornado aan levensvragen, ideeën en gedachten in mijn hoofd, een overzichtelijker briesje maken. Het omzetten van deze nieuwsgierigheid naar een verhaal bleek achteraf, zonder dat ik het doorhad, het vak van journalist in een notendop te zijn.
Afgezien van mijn onstilbare nieuwsgierigheid naar mensen, en naar de wereld in het algemeen, stelde ik mezelf laatst de vraag wat mij zo aanspreekt aan de journalistiek. De haast fluoriserend rode draad in alles wat me interesseert, is het vinden van een verhaal. Als er iets gebeurt, wil ik het verhaal erachter weten. Als ik nieuwe mensen ontmoet, ben ik op zoek naar hun verhaal. Als ik schrijf, probeer ik een verhaal te vertellen. Het verhaal kan ontroeren, informeren, aan het denken zetten, vermaken, inspireren of tot actie aanzetten. Ik vind het fantastisch dat tekst en beeld zoveel impact kunnen hebben op mens en maatschappij.
Daarom wil ik van journalistiek mijn werk maken. Journalistiek is voor mij synoniem aan avontuur – een ontdekkingsreis: op pad gaan, mensen spreken waar je anders niet snel mee in contact zou komen, jezelf onderdompelen in een nieuwe wereld en deze verkennen. Ik ben benieuwd naar hoe mensen in elkaar steken, wat ze drijft en wat ze hebben meegemaakt of meemaken. Ik wil hun verhaal vertellen. Op welke manier dan ook.
