Klimaatonderzoekers spreken vaak over ‘tipping points’. Het beslissende moment, waarop er geen weg meer terug is. De krantenkoppen, diepte-analyses en achtuurjournaals staan er bol van. De wildgroei aan ‘tipping points’ lijkt soms een averechts effect te hebben. Als we er toch al bijna zijn, bij die tipping points, dan is er toch geen redden meer aan? Maar, niets is minder waar. Er is nog heel wat winst te behalen. Dat hoopgevende verhaal zou ik als toekomstig journalist graag vertellen.
Mijn voornaamste interesse ligt bij klimaatjournalistiek. Die interesse heb ik ontwikkeld tijdens mijn bachelor Liberal Arts and Sciences, waarbij ik me heb verdiept in thema’s als duurzaamheid, storytelling, dramaturgie en ethiek. Mijn bachelor heb ik afgesloten met een onderzoek naar nieuwsvermijding. Centraal stond de vraag hoe journalisten ervoor kunnen zorgen dat mensen berichtgeving over klimaatverandering blijven lezen, ondanks de negatieve ondertoon van dergelijke berichten. Hoe informeer je je publiek, maar zorg je er tegelijkertijd voor dat mensen niet afhaken?
Helaas is er niet een eenduidig antwoord op die vraag, maar ik denk dat we wel een eind komen door ons als journalisten bewust te zijn van de vorm waarin we nieuws aanbieden. Van oudsher is nieuws vaak heel feitelijk en gericht op zaken die ‘fout’ gaan. Ik geloof dat het belangrijk is om die feitelijke informatie te combineren met een meer contextuele benadering. Door niet alleen de feitelijke gebeurtenissen te beschrijven, maar ook verslag te doen van aanleidingen en oplossingen voor problematiek.
Daarnaast vind ik het belangrijk om als journalist niet alleen oog te hebben voor de inhoud, maar ook voor de vorm. Het liefste werk ik multimediaal. Complexe materie wordt naar mijn idee een stuk toegankelijker wanneer je als lezer/kijker ook een beeld krijgt bij het verhaal.
In de toekomst hoop ik als journalist vernieuwende, toekomstbestendige en hoopvolle verhalen te vertellen.
